14 de mayo de 2010

Es VIERNES : Y no hay nada que pueda perder? Nada que no pueda hacer...





Queridiños...


Mis ausencias suelen tener razón de peso.
Y en esta ocasión, circunstancias fraternales, varias familiares y alguna personal, me tuvieron bloqueada con candado y me mantienen alejada de casi todo durante un tiempo.

No puedo, no debo y no quiero dar explicaciones ni motivos.

Sí puedo decir que el tiempo da y quita razones.

Sí debo contar que de salud... De momento bien, gracias.

Sí que quiero manifestar mi deseo de SEGUIR adelante en el mismo modo y manera.


En estos días sucedieron muchas cosas a mi alrededor, (así, en plural),
algunas totalmente imprevistas, que a esta nena planificadora, la dejaron sin saber actuar.

Gracias a Ricar por entender y respetar un momento especialmente difícil y delicado para mí.
Gracias, papá, porque sí, porque SIEMPRE.
Gracias mamá, por escucharme.

Y gracias al resto por la parte que les toca a cada uno de estas dos semanas, (tragos de luz para alegrarme la vida...). Pronto otra vez jornadas de puertas abiertas.

A pesar de ser de letras intento calcular bien las distancias,
pero cuando me toca aunar cabeza y corazón, sé que puedo equivocarme. No es cuestión de hacer lo que se debe ni lo que se quiere, sino las dos a la vez. Y humana que soy, puedo confundirme.

Siempre atenta a corrección o visto bueno... Aquí sigo tarareando lo que suena "Nada que pueda perder, nada que no pueda hacer, algo que te alivie, algo que me cure, nada que pueda perder".



16 comentarios:

Gloriecha dijo...

Como muy bien dices, el tiempo da y quita razones y eso reconforta aunque para cuando eso pasa ya carece de importancia. En tu caso, yo no necesito tiempo. Tienes el don de saber hacer lo correcto. Como te dije más de una vez, llegado el momento sabrás qué es lo que se debe hacer. Confío en tu buen juicio porque sé quien te lo ha inculcado y eso es una doble garantía, AMIGA y HERMANA.

BB dijo...

Sempre sempre...acaban aparecendo as chaves para o candado...porque esas chaves, como certas flores...tamén se colleitan...Muas

Moni dijo...

Pues aquí estaremos cuando lleguen esas esperadas jornadas de puertas abiertas. Un beso rubia

Titajú dijo...

Dale tiempo al tiempo, y despacito, que las de letras tenemos que sopesar muchas cosas...

La sonrisa de Hiperion dijo...

Viernes, y ya me vuelves a tener por aquí... leyendo tus cosillas...

Un saludo.

Alís dijo...

Siempre existe el riesgo a equivocarse, pero éste no puede ser un freno. Con calma, meditando cada paso... y actuar con la mejor intención, que estoy segura es como actúas tú... y que sea lo que tiene que ser.
Un abrazo fuerte para acompañarte, por si sirve
Y biquiños

SOMMER dijo...

Siempre es bueno arrancarte sonrisas. Me alegro que el video lo haya conseguido.
Besos.

Manyatico dijo...

El azar me ha traído hasta este currunchiño tuyo y pocas veces (y ya tengo mi edad )he visto tanta sensibilidad junta en un blog.....Ya tengo otro motivo para que me encanten los viernes !!!
Un biquiño de abuelo ,padre de bloguera y admirador de lo bello en todas sus manifestaciones

ALBINO dijo...

Marieta, Paisaniña. Ti és mais nova que os meus fillos asi que como a eles teño que te tratar. Non sei porque comecei a escribir en galego, quizás coma prólogo a o Dia das Letras Galegas que será o luns vindeiro e que, no meu blog xornalistico e autobográfico, quedará reflectido cun post en galego adicadio a Uxio Novoneyra, o noso grande poeta.
Lin o que escribeche, adherime aos teus seguidores, e desexo que a felicidade sexa unha constante na tía vida.
Unha aperta agarimosa

Dulós, 46 años, periodista. dijo...

Todo lo que acaba bien, bien hecho está, cielo!
Espero que los motivos que han provocado tu ausencia no hayan sido graves...
La vida nos va poniendo piedras por el camino, y lo bueno es saber sortearlas de la manera más digna posible, y sin perder nunca la esperanza y la sonrisa.
Un beso fuerte, y de corazón!!!!

A. dijo...

Yo tengo la opinión de que "todo pasa por alguna razón" así que, como bien dices, tiempo al tiempo...
Un besazo,
A.

Virtu dijo...

Sin prisa pero sin pausa, como siempre...
Un besazo, guapa.

Anónimo dijo...

cómo me gusta ver tus líneas,...pero todo te pasa a ti?,...a veces hay que mirar lo que te rodea y no tanto a tu ombligo, mucha gente sufre, mucha gente tiene problemas, mucha gente está en el paro,...y hay que salir adelante,....

MARIETA dijo...

Otra vez un anónimo, caramba, caramba.... es que resulta que este es MI blog, en el que hablo de lo que me pasa a mí y a mi familia y amigos. No es sobre la vida de los demás. Por eso escribo sobre mí, sobre nosotros y sobre lo que nos está pasando.
Y ya para terminar, lo dicho en los comentarios de la entrada anterior, si tienes algo que decir, pero ALGO no acusaciones y tonterías, dilo de una vez. Si no, que te den...!! Déjanos en paz.
Sugerencias : Puedes leer la prensa, otros blogs, descargar libros, hacer cursos... JA JA JA

Anónimo dijo...

PARECE QUE EN ESTE BLOG NO HAY LIBERTAD PARA PONER LO QUE UNO PIENSA, JJJJ, QUÉ PASA BONITA, TIENES UN FILTRO DE LO QUE NO TE INTERESA QUE SE LEA,...ESCRIBÍ UN MENSAJITO DICIENDO ALGO COMO TÚ DICES Y NO LO HAS PUBLICADO!!!,...NO HAY MÁS CIEGO QUE EL QUE NO QUIERE VER,...EN FINS,....CREEME, NO TE DESEO MAL, PERO DESDE LUEGO ME DA PENITA VER CIERTAS COSILLAS,...CUIDATE

MARIETA dijo...

ANÓNIMO (Aunque podría poner tu nombre y apellidos) Ya te he dedicado un post. Sólo para ti y para tus tonterías...

http://estanenaesbuena.blogspot.com/2010/05/queridos-anonimos-virtuales_26.html

Ale, ya tienes tu parcelita ja ja ja