9 de diciembre de 2010

Sí, casi es VIERNES : En el nombre de mi padre, de mi hijo y hasta de mi espíritu santo.



Querido ángel de mi guarda:
Vengo a contarte por fin cómo me siento y qué sentí.

Primero fue la incredulidad de confirmar como todas las piezas del feo puzzle veraniego iban encajando poco a poco y las últimas de un golpe.


Luego el tremendo dolor que duró unos seis días y exactamente cincuenta y dos noches, justo hasta la tarde del lunes de Santa Cecilia, patrona de los músicos. Patrona de mi música, música celestial la que suena a veces. Esa fue la primera noche que lloré en serio... Y casi la última.

De vez y cuando y de repente la ira. Pecado capital que no venial y por supuesto nunca mortal y tan imprescindible para sacar fuerzas de la nada.


El odio... Que duró lo justo y necesario para hacerme comprender que ese no era el camino adecuado.


Y finalmente llegó y vino para quedarse : La INDIFERENCIA.

Así me siento hoy por hoy, indiferente. Algo que no sé si es malo para mí, pero que estoy segura no es nada bueno para otros hacia quienes la siento.


El problema no fue el fondo, porque estas cosas pasan en la vida. Dicen que es el pan nuestro de cada día incluso para las que no comemos pan habitualmente.

Lo difícil de digerir fueron las formas, tan rastreras, sucias y bajas que no parecían venir de un ser humano. Los que movieron los hilos lo hicieron desde la venganza y el odio. Desde la envidia arrastrada durante años envenenados en los que toda su felicidad consistía en intentar parecerse a los demás en algo. Y sobre todo desde la mentira.

Porque inmerso en su cobardía hay quien no sabe manejar situaciones que se le escapan de las manos y sólo puede escudarse en la mentira. Pero ¿Qué pasa con la mentira, Mariquiña? Que tiene las patas muy cortas, padre... Tan cortas y frágiles que quiebran en mil pedazos al menor intento de salir a la superficie, donde la implacable VERDAD no necesita luchar para imponerse.


No hubo pelea, no hubo batalla... Quisieron una guerra pero no pudieron ni desatarla. Porque aquí estábamos mi dignidad y yo haciendo frente a lo que se nos vino encima.


Aquí estaban "Os Meus" pegadiños a min desde o minuto cero. Blindando mi alrededor y mis sentimientos. Acariñando cada momento del día o de la noche. Abrazando mi alma rota...
Alma que yo no rompí, porque a mí me rompieron, que ni es lo mismo ni es igual. Y lo hicieron de una forma tan brutal que me desbaraté en muchos pedacitos y ya no pude recomponerme.

Tuve que hacerme de nuevo... Y me reconstruí a marchas forzadas.
Mis queridos obreritos se preocupan mucho por esos casi 7 kilos que dejé camino de la reconstrucción. No es algo que me inquiete especialmente, sólo de vez en cuando... Porque a lo mejor era parte de lo que tenía que perder para recuperarme mejor.

A mi ingeniero favorito, mi pequeño y rubio director de obra, lo que más le preocupa es "¿Mamita, eres feliz?". Y yo le digo que sí.... Que hoy soy feliz. Porque lo que ha sucedido ha servido para unirme más si cabe a tanta gente que me quiere. Porque todo esto me ha ayudado a liberarme de unas cuantas cargas que mi maltrecha espalda arrastraba desde hacía mucho.

Sigo teniendo el alma limpia. Y he fortalecido la ancha espalda de mi corazón.

Me consta que todo ha sido muy rápido. Que he quemado las etapas de este "duelo" a marchas forzadas, pero tenía que ser así.
No seguí el libro de estilo, si no lo que a cada momento me dictaba mi corazón, que ni está maltrecho, ni está ajado... Y mucho menos "cerrado por derribo" que decía la canción.


Lo que quedan son pequeños flecos a rematar, que con buena voluntad y pensando en que aquí no tiene que haber perdedores, sino sólo un pequeño y rubio ganador; no tienen porqué dar mayores problemas.

Echo de menos única y exclusivamente una cosa : mi voz. Me la robaron hace casi 9 semanas y aún no me la han devuelto.
Dice el especialista que cualquier día me despertaré y aquí estará. Pero mientras tanto la echo muchísimo de menos.

Sé que quienes me la robaron, (mi voz y otras cosas), se verán obligados a caminar el resto de sus vidas mirando al suelo avergonzados. Yo puedo seguir mirando al frente, barbilla en alto.


Porque aquí sigo, sentada a la derecha del padre. Del incombustible padre que ha sacado fuerzas de donde ya no las había porque sintió que no era momento de irse.

Con mi madre sin soltar mi mano y mi hijo abrazado a mí.

Con todos mis queridiños, uno a uno... Ocupando su sitio y cuidando su lugar. Recordándome a diario que siempre fui una señora y que siempre lo seré.
No cambié, sigo siendo la misma...Sólo que muchísimo más fuerte. Y en los ratos en que me vuelvo frágil, siempre hay alguien recordándome que aquí yo soy la reina. La reina MADRE.

"Al hombre se le puede arrebatar todo en la vida,

menos la última de las libertades individuales :

la ACTITUD con que enfrentará todo lo que le toca vivir"

V.Frankl









25 comentarios:

Virtu dijo...

Bienvenida Marieta! Me encanta leerte con tanta fuerza, siendo tu misma.
Un besazo para ti y otro para "os teus"

*Laura* dijo...

Oleeeeeeeeee, cuanto se te ha echado de menos por estos lares miña reina!!!!!, muack!!!!!!

Alegría. dijo...

Te comprendo.
Me gusta tu actitud. Tu forma. Eres mucho más fuerte de lo que muchos ven.
Un saludo. Y Bienvenida de nuevo.

MFe dijo...

¡Tela! ya pasó Marieta...

Ahora a coger fuerzas para, como tu sueles decir, volar bien alto. Tienes ahi abajo un montón de gente que te quiere por si te caes ayudarte a levantarte.

Eres fuerte. Muy fuerte.

Me he mantenido al margen.... (estas cosas.. uff...) pero te he seguido... ya sabes por donde.

Un beso muy muy fuerte!

Berta dijo...

Jolines, me he quedado boquiabierta con tu explicación. No sé cómo lo haces, pero siempre te sale perfecto hasta de algo feo te salen rosaledas de palabras, de sentimientos que los que te podemos rodear admiramos y fuerzas que los débiles anhelamos.

Te quiero mucho!!
Muacs dulces

sherpa dijo...

Luz...más luz! decía Goethe....
y sin darte cuenta será sábado y seguirás sentada en el trono...
Marieta....cada uno en la vida tiene que vivir acontecimientos duros y dolorosos....muchos no están a nuestro alcance evitarlos...pero siempre, siempre renace uno a la esperanza...
Gracias por abrir tu corazón y tus sentimientos....gracias por compartir....lo bueno y lo malo...
y lo maravilloso...que también lo hay.
Estoy segura que esos flecos se podrán recortar o al menos ordenar...
Un abrazo azul como el mar....que da calma y también bravura.

BB dijo...

Hoxe abofé que chorei..sobre todo porque dende o día que intuimos que non¡ ías escribir máis...mentres iso non chegase a serte indiferente...cada noite de xoves, cada unha...ESPERABA...de esperanza...ESPERANDO que ese Alguén (con maíusculas esté onde esté , te axudase a axilizar ese:"todo, todo remata"( sasabes: todo se acaba" sobre todo o malo,,,xa sabes o pesada que son) ...ESPERBA , ANHELABA o intre no que SENTISES QUE QUERÍAS VOLVER A ESCRIBIR...GRAZASSSSSSSSSS ( cho dí alguen, ya tu sabes" como tí dis...que a relación co escribir"...tanto a marca...así como o non escribir )....Queremos, tanto como cando o escribimos, pero con máis motivos aínda...polo camiñado..Voar contigo" ...

Chus dijo...

Hola Mariieta: Se te echaba de menos y mucho me he alegrado al ver que habías actualizado. Las noticias que me he encontrado no son mu buenas porque has sufrido mucho pero ya pasó todo y me alegro mucho que estés así de fuerte y te agradezco mucho la esperanza que transmite tu mensaje. Yo tampoco estoy pasando por buenos momentos, se que no son como los tuyos, pero tabién tengo gente cruel haciendo mucho daño. Ya me contarás como has sacado tanta fuerza y de donde porque necesito saberlo. Yo cada día más débil y perdiendo la dignidad con tal de conseguir la paz que no llega. En momenos así no puedes comprender como hay gente tan insensible, tan inhumana y que viendote rota totalmente te pisotean mas.

Enhorabuena por tu fortaleza, la vida continua, eres joven y tienes mucho tiempo por delante, en mi caso el tiempo juega en mi contra y eso me causa mucha ansiedad.

Un abrazo muy fuerte y a seguir siendo buena como has demostrado, aunque a veces no valga para mucho.

Sandra dijo...

Que alegria saber de ti, que nos tenias preocupadas.

Has pasado el duelo, hay a quien le dura mas y a quien menos, pero una vez pasado, las cosas vienen solas, con tus dias buenos y tus dias regulares, pero siempre pa´lante ;)

Muchos besos.

raquel dijo...

alegrome de que escribas de novo...eso significa que vas volvendo a normalidade. Non hai moito tempo dixéchesme que soltar lastre polo camiño me faria ben,soltar todo o que nn aporta nada ...e tiñas toda a razon. Devolvoche o consello Mariquiña....sen lastres estás mellor.
Un bico e gracias pola merendola.

Flor dijo...

Y a otra cosa, mariposa.

Así me gusta, dejando atrás lo que tiene que ser dejado y renaciendo.

Besos.

Mónica dijo...

Hoy soy,un poco más feliz!!!!!Por leerte tan sobria, educada, casi fina diría yo!!!!!Un beso enormeeeee!!!!!

Anónimo dijo...

Caray nena buena, no lo esperaba, es injusto y la mentira más.

Tu has salido a tu padre, fuerteee

Un abrazo muy apretao!!

Titajú dijo...

Pues sigue adelante, a la derecha del padre, y con ángeles alrededor.
Al final, la basura siempre acaba en el contenedor.

Manuel Guisande dijo...

Animos y un beso fuerte.

Una Resaca Cualquiera dijo...

Hola!
Es la primera vez que te leo y me ha sorprendido tu texto...
Un saludo y estare atento a tus novedades

Beth dijo...

No se podía haber escrito mejor...
Muchas veces el "engaño" duele, pero cuando llega la "realidad" aunque nos duela el alma a la par nos hace fuerte. Tienes suerte de haber tenido personas que te quieren mucho a tu alrededor, ellos merecen ver esa sonrisa que ahora mismo puedes dedicarles.

Un besote!!!

AnuKa dijo...

¿Qué decir?, bien poco después de leerte atenta y emocionada.
¡¡Arriba Marieta!!, lucha por tu pequeño, lucha por tí misma y refúgiate en los momentos bajos, en aquellos que están contigo de manera incondicional. Me alegra volver a leerte, aunque en silencio, te sigo por face.
Un beso y un abrazo ¡enorrrmes!

lolita dijo...

Te sigo desde hace tiempo,me preocubaba tu ausencia.Me encanta lo que escribres y como lo dices.
eres una VALIENTE, un abrazo

Fete dijo...

Nena que te veo ya un poquito de Navidad.
Y muy despistada...

Besss.

Nacho dijo...

Reina de los mares, hay cosas que deben quedarse en el mar.

El titulo está bien traido, aunque roce la blasfemia.

InsolenZe dijo...

Cielo, no se que ha pasado porque hace mucho que no pasaba por aqui, he estado ocupaa en la mudanza de mi mente y reorganizano sus trastos viejos, pero...
... me he encontrado a la misma persona que deje, pero engrandecida, fortalecida y fortificada para eludir derrota alguna de la vida.
Te deseo lo mejor del mundo, porque tal y como has desnudado tu interior en este post lo mereces. No olvides que una mujer siempre es una señora, a veces... lo parece, que no es tu caso, porque tu talla humana jamas menguo mientras te lei.
Me alegro de haberme colado de nuevo por aqui.
Un beso enorme y mi alma fundida a la tuya para darte arrope y calor.
Eres grande!!!

Alís dijo...

No sé, sólo intuyo. Y percibo que hubo dolor. Pero me gusta la fuerza que destilas y la actitud que muestras. Que siga ¡y fuerza!

Biquiños

Anónimo dijo...

"Porque aquí estábamos mi dignidad y yo haciendo frente a lo que se nos vino encima.Aquí estaban "Os Meus" pegadiños a min desde o minuto cero. Blindando mi alrededor"

Eres RICA porque tienes aquello que maś importa en la vida, lo que no se puede comprar, lo que no todo el mundo tiene y lo que más falta hace para salir adelante. Lo que tantas envidias despierta, y que estoy segura tú has despertado. Dices que te han roto por dentro, pero yo creo que estás entera porque ERES entera. Eres una mujer con entereza, con dignidad, que puede mirar al frente y serán los otros los que tengan que girar la cara. Tú no, porque a tí te han hecho víctima de lo más sucio sin que te lo merezcas de ninguna manera. Nadie se merece ser tratado así, y los que te han hecho sentir mal algún dia lo pagarán de alguna manera, que la vida da muchas vueltas y coloca a cada uno donde le tiene que colocar.

Sigue indiferente. Sal a flote. Disfruta de quienes te apoyan, envuelvete en su cariño, y sal adelante. Te lo deseo de todo corazón.

besos

Isabel Maria dijo...

Hola cariño aqui estamos los blogess para darte la mano me has echo llorar un beso guapa