9 de junio de 2010

Antonciño cumple 6...


Hacía calor ese 9 de Junio, peque.

Aún faltaban un par de semanas para la fecha prevista, pero yo llevaba un par de días sintiéndome bastante rara. Algo me decía que no llegarías a San Juan dentro de mí. Que te vería la carita antes.

Me sentía terriblemente cansada y me costaba mucho caminar los kilómetros que el abuelo imponía a diario y que hacía conmigo, acompañándome. La abuela me preparaba comidas fresquitas y apetecibles pero yo ese día andaba revuelta y no quise comer nada más que un poco de fruta.

Tu papá terminaba justo de dejarte la habitación preparada, así que todo estaba listo. Hasta yo... Que llevaba mucho tiempo esperándote y los últimos meses se me estaban haciendo eternos. Estaba completamente segura de que podría atenderte, no tenía dudas de que tu papá y yo sabríamos cuidar de un bebé. Ya te queríamos tanto.

Era día 8, las contracciones no cedieron cuando me metí en la bañera como pasaba habitualmente. Después de comer, llamé al abuelo y le dije que ibas a nacer. El hombre llevaba más de dos meses con tu bolsa del hospital preparada en el maletero de su coche "por si pasa algo, Mariquiña" y así después pasó lo que pasó.

De todas formas, sabía que iba para largo, que la cosa no era inminente. Me pasé la tarde anotando el tiempo entre contracciones, acabando de bordarte el último babero, haciendo ejercicios de relajación en la alfombra, enviando algún sms avisando que llegabas...

A las 22:30 entrábamos en el Hospital. Durante la noche, varias mujeres se pusieron de parto, y a mi que quería que todo fuera lo más natural posible sin epidurales ni oxitocinas ni nada, me inyectaron un cóctel que ralentizó mi labor y facilitó la del equipo médico, y que influyó en que las horas se convirtieran en ¡¡ 18 !!.

Durante esa larga noche, sentía que cada contraccion me acercaba más a ti. Por fin, por fin iba a ser tu mamá!! Además de "la hija del practicante" y de "a muller de Ricardo", además de María, Marieta... Iba a ser la mamá de Antonciño.

Fue largo y duro, meu rei, más duro de lo que nunca hubiera imaginado. Con la monitorización pude comprobar que, cansadiño, estabas haciendo una bradicardia.

A las 12:12h del mediodía del 9 de Junio de 2.004 mi bebé de 3'350kg salía al mundo. No cambiaría ninguna de las sensaciones que tuve... Ni siquiera el dolor. Pero el momento de notar como NACÍAS, fue, sin duda, el mejor segundo de mi vida.


Debido a la medicación que me habían puesto, tu apgar no era del todo bueno, te estuvieron reanimando durante unos minutos angustiosos y aún tardé un ratito en oírte llorar, pero cuando te tuve en brazos la que lloró como una tonta fui yo y venga a decirte "Mi niño, mi niño". Pensarías que de qué iba todo eso, que porqué lloraba... Eran lágrimas de tremenda alegría.

Recuerdo perfectamente tus ojos ya curiosos mirando a tu padre mientras te hablaba, como si le entendieras. Bebé!!


Es la historia que te gusta oír, sabes cómo terminó el día; papá, tú y yo descansando, felices y exhaustos, con el abuelo infartado por tanta espera e ingresado en la misma planta... La carrera por el pasillo en silla de ruedas para que te pudiera ver por primera vez, la enfermera riñéndonos JA JA JA

Cariño mío, pasan los años muy rápido. Pero quiero recordar siempre cada momento de esas horas del día que naciste, porque para mí fue el más feliz de mi vida.

Ahora eres mi chico, hace tiempo que no tengo bebé... Puedes leer esto, ya te vas a primaria con "los mayores", sin ruedines en la bici y tomas algunas decisiones por ti mismo. Eliges la música que quieres escuchar y te gusta hablar de todo. Eres traste pero de buen corazón. Razonas... Intentamos enseñarte lo que está bien y lo que está mal. Hablo mucho contigo, como mis padres lo hicieron conmigo. Muestras carácter, lo llevas en la sangre... Pero tiene toda la pinta de que si el tiempo y la vida no te cambian, serás una buena persona.

Y eso y que seas feliz, es lo que más me importa.

FELIZ CUMPLEAÑOS ANTÓN. Que te quiero, Panchi.

17 comentarios:

Beth dijo...

Buffffffffffff, Marieta...me has emocionado...más que nada porque he tenido la suerte de sentir algo tan especial. Y mi parto también fue costoso, estuve también 18 horas, pero ¿sabes? no cambio nada, porque Eric está conmigo, es un bebé sano, fuerte y feliz ¿qué más se puede pedir?...

FELICIDADES ANTONCIÑO!!!!

A. dijo...

¡¡¡¡¡ FELICIDADES !!!!!

Uff!! se me han puesto los pelos de punta y tengo los ojos llenitos de lagrimas, ¡ que bien contado !, si me parecia estar ahi en el hospital.... ayy!! sensiblona que esta una....

Un besazo y a disfrutar del dia!!!!
A.

Alís dijo...

¡Cómo me has emocionado!
Felicidades a Antón, por su cumpleaños y por la madre que tiene.
Y a ti, por tu gran corazón.

Biquiños

dANIEl bARBAZAn dijo...

Felicidades a Antón!
Felicidades a María!

*Laura* dijo...

Ains Marieta, me he emocionado un monton al leerlo.

Ya tienes un hombrecito en casa, un señor hombrecito que como tu dices va a ser muy buena gente, eso se lleva en la sangre.

Felicidades Panchi!!!!

Anónimo dijo...

!Que bonitooo! Todas las madres tendríamos que escribir estos momentos únicos a nuestros hijos.
Felicidades Antón!!!que guapo es el jodío!
SOL

Alegría. dijo...

¡Felicidades a los dos! Soy una tonta, tengo los ojos turbios.

Titajú dijo...

Ayer decía no sé quién que no nos damos cuenta de lo que queremos a los niños hasta que metemos la mano en un inodoro público para rescatar un gormitti.
No ha sido mi caso (ni sé lo que son los gormittis, ni jamás metería la mano ahí, ¡con lo quisquillosa que soy!
pero sí que daría la vida por ellas, por mi niñas, que crecen tan deprisa y se escapan tan rápido, que parece que la vida es un soplo.
Feliz cumpleaños, Antón. Feliz día, papás.

Niña hechicera dijo...

¡¡Qué sonrisa tna guapa!! tienes un nene precioso ,y si, seguro que será una buna persona,tiene la mirada plagadita de amor y buenas vibraciones..
;)

Un saludo
(el primero)

Mónica dijo...

Muchísimas Felicidades a los dos!!!! Un beso muy grande y que Antonciño tenga muchísimos regalos!!!!

Virtu dijo...

Vaya, vaya, estos neniños como se nos escapan, eh!! Felicidades Antón y Felicidades mamá en este día tan especial...disfrutad a tope aunque el tiempo no nos acompañe, pero un buen chocolate caliente apetece siempre...
Besiños.

creaciones un zapatito de cristal dijo...

los hijos el mejor tesoro guardalo besitos gaviota

Paula dijo...

Sólo puedo poner una palabra: PRECIOSO :)

Jo dijo...

mira que buen regalo te ha dado la vida! ... abrazos dobleteados


y la torta de que sabor será??? :P ñam

BB dijo...

Esta entrada non son quen nin de comentala...amáis de porque, desafortunadamente aínda non vos coñecía, sobre todo porque jo, estou chorando..ala hoxe non escribo máis...será , unha escelente persoa, como mami, papi avós etc..porque xa é un gran rubiales...

Gloriecha dijo...

Me encanta la historia de cómo fue todo. A mi también me gusta mucho escucharla y leerla no cambia un ápice... es como si te estuviese escuchando. Ese peque grande que notas cuando te abraza, te besa o te dice "yo a ti también, Glori" tímidamente lo hace con todo el sentimiento que le nace. Esta vez FELICIDADES, PANCHI Y GRACIAS: Mami y yo sabemos por qué y ella te lo dirá si no lo sabes. Marietiña... qué bien lo has hecho. Lo que pienso ahora no hace falta que te lo diga... COMO SIEMPRE, LO SABES.

Berta dijo...

Alaaaaa pero tu escribes o poetizas, rubia?. Es un relato precioso que debieras empapelar para dejarle al niño junto con tus pertenencias.

Las que pasamos malos embarazos y peores partos sabemos lo bueno que es dar por terminado el proceso paritorio, pero coincido que cuando le ves la cara, se te olvidan todos los 9 meses y las 12 horas de monitores.

Muacs dulces enormes para los dos y para él felicidades por tener una mamá sorprendente